Ποσο πικρο να εισαι φανταρος

Της νυκτας φαντασματα σκυφτα σκυθρωπα μετρωντας τα βηματα μεσ στα χαλασματα
αργοσαλευουμε πλαι στην σκοπια.
Δεν ειναι το κρυο ουτε η νυκτα που μας τρομαζει μον'ειναι μια λεξη μικρη μα πικρη που σαν
αποηχος σκληρα μας φωναζει ΥΠΟΜΟΝΗ.
Το φως της ημερας προσμενουμε ναρθει ισως μας διωξει την μοναξια μα ειναι αληθεια
πως σαν χαραζει περσότερο μονοι νοιωθουμε πια.
Τα βουνα μας σκεπαζουν το βλεμμα δεν ταφηνουν μακρυα να χαθει. κυπαρισια τριγυρω μας
λενε με νευμα ειστε κλεισμένοι στην φυλακη οχι ζωντανοι ΜΑ ΝΕΚΡΟΙ.
Μια καρτελλα, ενα κρεββατι, τεσσερις τοιχοι μονον αυτα μας κρατουν συντροφια και απεξω αλλοκοτοι ηχοι μας ξυπνουν την νεκρωμένη ομορφια.
Οι ελπιδες τα ονειρα σβησαν μας τα κλεψαν υπουλα και γλυκα και οσοι απο εμας
αγαπησαν στης αγαπης το οραμα ελπιζουν λυτρωτικα.
Κι αν εσυ γλυκεια μου αγαπη εχεις πια κουραστει ποιος θα δωσει λυτρωμο στην δικη μου
ψυχη. Ελα λιγο κοντα μου γινε συντροφια και πνοη και για δες το χαραμα φτανει
μηνυμα για μια νεα ζωη.